Thursday 30 August 2012

Για τα κυπριακά

Έπιασεν με σήμερα πρωίν πρωίν (ακόμα) ένας παρέας φουτουνιασμένος με τον Πολίτην. Κατά που φαίνεται, η δεξιά στροφή που εξεκίνησεν η εφημερίδα τα τελευταία τρία χρόνια (αν όι παραπάνω) ολοκληρώθηκεν με τη συγγραφήν επιφυλλίδων που θυμίζουν άρθρα γνώμης γραμμένα που συνταξιούχους γυμνασιάρχες, τζιαι που θα εθώρεν κάποιος στη Σημερινή. Η επιφυλλίδα "ΠΟΛΙΤΗΣ με άποψη", έγραψεν σήμερα ότι τα κυπριακά έννεν αρκετά εκλεπτισμένα για την εκφοράν πολιτικού λόγου. Εμανικώθηκεν λοιπόν τζιαι ο παρέας μου, τζιαι έγραψεν τούντο κειμενούδιν:

"ΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕ ΑΠΟΨΗ…

Δεν με απασχολεί η θέση της εφημερίδας ως προς τη χρήση της κυπριακής διαλέκτου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αυτό που με προβληματίζει είναι η άποψη της εφημερίδας για την κυπριακή διάλεκτο. Σύμφωνα με τον ΠΟΛΙΤΗ «…η κυπριακή τοπολαλιά δεν είναι ικανή να εκφράσει πολιτικές θέσεις, απόψεις ή και θεωρίες. Είναι μια θαυμαστή προφορική λαλιά που δεν έχει τη δυναμική να προσδιορίσει πυκνά νοήματα όπως χρειάζεται η πολιτική διαλεκτική. Κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί στον αναμεταξύ μας προφορικό λόγο για να μας χαλαρώνει και να διασκεδάζουμε μαζί της. Ικανότατη για σκετς και άλλες κυπριακές πετυχημένες ή μη τηλεοπτικές σειρές».

Να υποθέσουμε ότι η αστική παιδεία και αισθητική δεν επιτρέπει τη χρήση της κυπριακής διαλέκτου στις καθημερινές συσκέψεις της εφημερίδας, ούτε στην καθημερινή δουλειά που χρειάζεται για την έκδοση της όπου, και πάλι υποθέτω, χρειάζεται ανταλλαγή απόψεων και κάποια δόση πολιτικής διαλεκτικής;"



Με αφορμήν τούντην κουβένταν, να πω τζι εγώ θκυό σκέψεις: Μάσιαλλα σας κοπέλια. Δηλαδή τα κυπριακά εν καλά να εκφέρουνται στη δημόσιαν πολιτική σφαίραν μόνον άμαν εν για να λαλεί ανέκδοτα ο Κληρίδης. Για τα πιο βαθκειά νοήματα, ευτυχώς που έχουμεν το εθνικόν κέντρον, γιατί ως ιθαγενείς θα εμεινίσκαμεν ανίκανοι να συνδιαλεχθούμεν πολιτικά. Χάτες, με το καλόν να φτάσετε στον Πολίτην την αναγνωσιμότηταν της Μάχης.

Monday 20 August 2012

Η γενεαλογία μιας πολιτικής κουλτούρας

Αν παρπατήσετε που το τζιαμίν της Εμερκές (Ομέριγιε) προς το σπίτιν του Χατζηγιωργάκη, είσαστιν πας την οδόν Πατριάρχη Γρηγορίου. Απέναντι ακριβώς εν η εκκλησία του Άη Αντώνη. Το τελευταίον στρίψιμον δεξιά πριν να συνεχίσει ο δρόμος την κούρβαν του, εν η οδός Αθηνών. 


Ακριβώς τζιαμαί που ενώννεται η Αθηνών με την Γρηγορίου έσιει έναν γωνιακόν κτήριον, που τζιείνα της δεκαετίας του '50 πον γεμάτη η παλία Λευκωσία, όπου αντί για γωνιάν έσιει ημικύκλιον. 



Πας την γωνιάν του κτηρίου, παρατηράτε ψηλά ψηλά, τζιαι εννα δείτε μιαν ξιφτισμένην τζιαι λυμένην αφίσιαν.



Όταν την επρόσεξα πρώτην φοράν πριν τζιαιρόν, έκατσα τζιαι εμάχουμουν να φκάλω τι ελάλεν:

"Ας μιλήσουν τώρα:
ΠΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ;"

Μετά έσιει θκυό φωτογραφίες του Χάρντινγκ, μίαν με τον Γιάννην τον Κληρίδην τζιαι μιάν με τον Μακάριον.

"Ο Κληρίδης με τον Χάρτινγκ, Οκτώβριος 1955" τζιαι "Ο Μακάριος με τον Χάρτινγκ, Νοέμβριος 1955.

Εμείς λέγομεν:
ΟΥΤΕ Η ΠΡΩΤΗ, ΟΥΤΕ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΙΣΧΟΣ". 

Προφανώς η αφίσια τούτη εν τζιαμαί 53 χρόνια. Εξίκοψεν που τον Δεκέβρην του '59, άμαν ήταν οι πρώτες προεδρικές εκλογές. Αντίπαλοι ήταν ο Γιάννης ο Κληρίδης τζιαι ο Μακάριος. Τον Κληρίδην υποστήριζεν τον το ΑΚΕΛ, με παντιέραν την απόρριψην των συφφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου.

Αν ιμπορούμεν να υποθέσουμεν το πολιτικόν πλάισιον μέσα στο οποίον εντάσσεται η αφίσια με βάσην το τι λαλεί τζιαι δείχνει, πρέπει να είσιεν ξεκινήσει εκστρατεία του Μακαρίου με αφίσιες που είχαν μιαν φωτογραφίαν του Κληρίδη μαζίν με τον Χάρτινγκ με τίτλον "ΑΙΣΧΟΣ". Ο άθρωπος που υπόγραψεν τες συφφωνίες επαρουσίαζεν τον αντίπαλον του, που τες απέρριπτεν, ως συνεργάτην των Εγγλέζων. Ο σιεηττάνης ο Μακάριος επήεν να γυρίσει ανάποδα τούτον που ελοάρκαζεν ότι ήταν να του λαλούν, τζιαι έσυρνεν τα του Κληρίδη. Τα δικά μας, του γειτόνου μας.

Οπότε λογικά, εφκήκαν τζιαι οι άλλοι στην άμυναν, τζιαι είπαν: "Μα έννεν μόνον ο Κληρίδης που εσυναντήθηκεν με τον Χάρντινγκ, εσυναντήθηκεν τζιαι ο Μακάριος. ΠΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ;" Αφήκαν δηλαδή τους άλλους να τους βάλουν στην γωνία, τζιαι εμπήκασιν σε μιαν λογικήν όπου αντί να μιλήσουν για την ουσίαν του πράγματος, που είσιεν να κάμει με πολιτικά επιχειρήματα σε σχέσην με τες συφφωνίες, εμάχουνταν να αποδείξουν ότι έννεν ελέφαντες τζιαι να λαλούν "Μα εκάμαν τα τζι οι άλλοι, ίντα μας λαλείτε ότι εν είμαστιν πατριώτες. Όσον πατριώτες εν τζιείνοι, είμαστιν τζι εμείς". Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει...

Pussy Riot Cy



-

Tuesday 14 August 2012

Η ιδεολογία του ακραίου κέντρου



Ο Τάρικ Αλί, ένας Εγγλέζο-Πακιστανός αριστερός διανοούμενος, έγραψεν πριν κανέναν χρόνον για την επικυριαρχίαν του ακραίου κέντρου:

«Οι παγωμένοι σιειμόνες της περιόδου του Ρίγκαν τζιαι του Μπους εν ελείψαν με τον Κλίντον τζιαι τον Ομπάμα: κούφκιοι άντρες που κυβερνούν έναν κούφκιον σύστημαν, όπου τα ριάλλια κυριαρχούν παντού τζιαι το καταταλαιπωρημένον κράτος χρησιμοποιείται μόνον για να διατηρά το χρηματοπιστωτικόν στάτους κβο τζιαι να χρηματοδοτά τους πολέμους του 21ου αιώνα [...] Η άκρα δεξιά εν μιτσιά. Η άκρα αριστερά όσον τζιαι υπάρχει. Εν το ακραίον κέντρον που κυριαρχεί στην πολιτικήν τζιαι οικονομικήν ζωήν.»

Δέτε το αρχικόν κείμενον τζιαι μιαν συνέντευξην του Αλί. Για το ακραίον κέντρον στην Ελλάδαν της κρίσης τζιαι του μνημονίου έκαμεν μιαν ωραίαν ανάλυσην ο Άκης ο Γαβριηλίδης, τζιαι ο Αντώνης Λιάκος

Ως ακραίον κέντρον ο Αλί περιγράφει την κατάστασην μετά το περίφημον τέλος των ιδεολογιών, όπου Μπλερ, Κλίντον τζιαι διάφοροι άλλοι σοσιαλοδημοκράτες που εμπορούσαν να αντιληφθούν τες ανάγκες της ελεύθερης αγοράς ολοκληρώσαν το νεοφιλελεύθερον όνειρον της Θάτσιερ τζιαι του Ρίγκαν χώννοντας το κάτω που έναν σεντόνιν με αθρώπινον πρόσωπον. Ο περιλάλητος «τρίτος δρόμος» του Γκίντενς. 

Άμαν μιλώ για ακραίον κέντρον στην Κύπρον δεν μιλώ για το ΔΗΚΟ. Να το ξεκαθαρίσουμεν τουτον, τζιαι εννα δείτε πιο κάτω γιατί. Ο όρος ακραίον κέντρο περιγράφει τους τύπους που λλίον πολλά λαλούν μας ότι εν υπεράνω ιδεολογιών. Παίζουν το πραγματιστές, ορθολογιστές, εκσυγχρονιστές, μετριοπαθείς, αννοιχτόμυαλοι τζιαι ενάντια στη βία των «δύο άκρων». Καππαρώννουν λοιπόν ωραίες λέξεις τζιαι εύηχες, τζιαι λαλούν ότι εν πάνω που ιδεολογίες. Αλλά επειδή άλλον το τι λαλούμεν τζιαι άλλον το τι κάμνουμεν, η ιδεολογία τους εν πολλά συγκεκριμένη. 

Μιλώ για την προοδευτικήν δεξιάν, τους πολιτικούς της, τη διανόησην της, τζιαι τες εφημερίδες της (Πολίτης, Αλήθεια, Καθημερινή). Μιλώ για τους απολογητές του νεοφιλελεύθερισμού, οι οποίοι στο όνομαν του «εν έχουμεν άλλην επιλογήν» (βλέπε το “there is no alternative” της Θάτσιερ), λαλούν μας μέραν-νύχταν ότι ο λόγος της κρίσης εν το σπάταλον τζιαι μεγάλον κράτος.  

Σαν απολογητής του νεοφιλελευθερισμού, το ακραίον κέντρον πρέπει να νομιμοποιεί τα χαρακτηριστικά που διεκδικεί, τουλάχιστον σε σχέσην με το τι λαλεί. Είπαμεν: προοδευτισμός, πραγματισμός, ορθολογισμός, εκσυγχρονισμός, μετριοπάθεια. Διεκδικώντας την αποκλειστικότηταν τζιαι το μονοπώλιον τούντων όρων, θεωρούν αυτομάτως ότι όποιος τους κάμνει κριτικήν εν συντηρητικός, ονειροπόλος, λαϊκιστής, παράλογος, κολλημένος στο παρελθόν τζιαι ακραίος. Α, εξίχασα ότι άμαν μιλήσεις για το καπιταλιστικόν σύστημα είσαι συνομωσιολόγος τζιαι παρωχημένος μαρξιστής. 

Ας κάτσουμεν κάτω όμως να δώκουμεν περιεχόμενον στα χαρακτηριστικά που διεκδικούν για τους εαυτούς τους τζιαι να μιλήσουμεν για το τι σημαίνουν τούτοι οι όροι. Είδαμεν π.χ. τον εκσυγχρονισμόν του Μπλερ ή του Σημίτη τζιαι τον ορθολογισμόν του οικονομικού τους συστήματος. Η διαφθορά του ήταν απλά πιο εκλεπτυσμένη. Το κράτος έννεν σπάταλον άμαν σιωνώννει εκαταμμύρια τζιαι εκατομμύρια στες τράπεζες για να μας περιπαίζουν ούλλους που γυρόν, διότι εμείς οι πληβείοι εν καταλάβουμεν που οικονομικά. Ούτε ενναν σπάταλον άμαν κάμουμεν 7 υφυπουργεία για να μπορέσουμεν να τάξουμεν σε ούλλους. Τζιαι οικονομικός ορθολογισμός είναι να πουλάς κερδοφόρες δημόσιες εταιρίες σε τιμές ευκαιρίας (τζιαι παράλληλα να έχουμεν να τρώμεν που τες προμήθειες). 

Επειδή λοιπόν ο εκσυγχρονισμός τους εν κενός περιεχομένου τζιαι εξυπηρετεί τες παραδοσιακές σχέσεις εξουσίας με μιαν επίφασην σύγχρονου λόγου, οι φιλελεύθεροι δεξιοί χρειάζουνται τζιαι μιαν προοδευτικήν νομιμοποίησην για να μπορέσουν να διαφοροποιηθούν που την άσιλα δεξιάν. Προσπαθούν να κερδίσουν περγαμηνές προοδευτισμού με εύκολες κριτικές των πιο αντιδραστικών χαρακτηριστικών του φυσικού τους χώρου, δηλαδή της δεξιάς. Κάμουν, π.χ. κριτικήν του εθνικισμού, μιλούν για το φύλον τζιαι τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ, υπερασπίζουνται την πολυπολιτισμικόταν τζιαι αντιτάσσουνται στην εκκλησιάν. Ο λόγος τούτος εν σημαντικός, αλλά εν μισοδότζιν τζιαι στην ουσία λειτουργεί σαν βιτρίνα. Στην τελικήν, το να συγκρούεσαι με τον Ττόμη, το Συλλουρούδιν ή τον Θεμιστοκλέους εν εύκολον πράμαν, γιατί οι ίδιοι εν έτσι όπως ένει. Επιπλέον, στην απουσίαν πραγματικά ριζοσπαστικής πολιτικής που την αριστεράν, οι φιλευλεύθεροι δεξιοί φαίνουνται avant-garde. 

Ο λόγος που εκφέρουν όμως εν εμπεριέχει ρηξικέλευθες πολιτικές – απλά δουλεύκουμεν μέσα που το σύστημαν χωρίς να το αμφισβητούμεν στην δομήν του. Δουλεύκουμεν με τα μιτσιά, κάμνουμεν συμβιβασμούς ποτζιει ποδά που καταντούν μυλλοσφοντζίσματα, τζιαι στρογγυλοποιούμεν τες ωραίες μας αρχές για να γινούν εφαρμόσιμες στο όνομαν ενός κενού περιεχομένου πραγματισμού. Τούτου του τύπου ο πραγματισμός όμως ενισχύει, εμπεδώνει τζιαι νομιμοποιεί το στάτους κβο, το οποίον ούτε θέλει να το αλλάξει, ούτε να το ανατρέψει, αλλά να το εκσυγχρονίσει. 

Μια άλλη σημαντική παράμετρος εν ότι η φιλελεύθερη δεξιά εκφέρει το λόγον της σε μιαν συγκυρίαν όπου μπορεί να το κάμει. Δηλαδή τωρά παίρνει τους. Τον τζιαιρόν που η φιλελεύθερη δεξιά ήταν εγκλωβισμένη μες τον Συναγερμόν των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, τούτοι ούλλοι εν εφκάλλαν κίχι. Τούτη ακριβώς εν η απουσία της άκρας δεξιάς που λαλεί ο Αλί, δηλαδή το ότι εν καθορίζει πιόν τη χάραξη πολιτικής μέσα που τον έλεγχον ενός μέιντστριμ κόμματος εξουσίας. Τωρά η συγκυρία εν άλλη, τζιαι οι φιλελεύθεροι δεξιοί μπορούν να υπάρχουν τζιαι να εκφέρουν λόγον, νομιμοποιώντας έτσι τη νεοφιλεύθερην οικονομικήν ατζιένταν τους. 

Τέλος, ένας άλλος τρόπος με τον οποίο το ακραίον κέντρον νομιμοποιεί την ύπαρξην του είναι μιλώντας για τον μπαμπούλαν των «δύο άκρων». Προσπαθούν δηλαδή να εξισώσουν την αριστεράν με την άκραν δεξιάν. Τούτον όμως εν έναν πολλά απλοϊκόν τζιαι εύκολον τρικ διεκδίκησης μετριοπάθειας. Ο πρώτος που έκαμεν στην Κύπρον τούτην την ταύτισην ήταν ο Λιλλήκκας, εξισώννοντας τους ΕΛΑΜίτες με τους υποστηρικτές της λύσης, με αφορμήν κάτι μικροεπεισόδια στη Λήδρας το 2006. Δεύτερον, οι αντιφάσεις της ρητορικής «ενάντια στην πόλωση» εφανήκαν ξεκάθαρα πέρσι με το Μαρίν, όταν οι φιλελεύθεροι εθκιαλέξαν ξεκάθαρα το έναν άκρον τζιαι επήαν να φωνάξουν ενάντια στον «γιόν της πλύστρας», εκφέροντας έναν ξεκάθαρα ταξικό λόγο. Υπενθυμίζω ότι η πρώτη χρήση του όρου «αγανακτισμένοι» ήταν σε μιαν διαδήλωση έξω που το προεδρικό των αποφοίτων τζιαι γονιών μαθητών του English School κανέναν μήνα πριν το Μαρί, όπου η μεγαλοαστική Λευκωσία επήεν τζιαι εφάκκαν κασσαρόλλες παντώς τζιαι ήταν στην Αργεντινή, διαμαρτυρόμενη για την κατάντια του Eton της Κύπρου (ιμιης).  

Ο προοδευτισμός της φιλελεύθερης δεξιάς εν υπάρχει ποττέ ανεξάρτητα που τη νεοφιλελεύθερην οικονομικήν ιδεολογίαν, αλλά εν τζιαμαί μόνον για να τη νομιμοποιεί τζιαι να την εκσυγχρονίζει. Όταν τίθεται δίλημμαν επιλογής μεταξύ της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής τζιαι των προοδευτικών θεμάτων που είπαμεν πιο πάνω (π.χ. κριτική στον εθνικισμόν, φύλον, ΛΟΑΔ ή πολυπολιτισμικότητα), η επιλογή εν ξεκάθαρη, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης, όπου ο καθένας πάει στα ένστικτα του. Γιατί τα επιδόματα σε μονογεϊκές οικογένειες π.χ., εν όσον ζήτημαν φύλου όσον τζιαι οικονομικόν. Σκέφτου να’σαι άνεργη γεναίκα μετανάστης με κοπελλούιν. Πληροίς ούλλα τα κριτήρια ευαισθησίας των φιλελεύθερων δεξιών. Πλην όμως, it’s the economy, stupid... Τζιαι εννα’σαι η πρώτη ποννα πάει σόττον που τον εξορθολογισμόν της οικονομίας. 

Εδημοσιεύτηκεν στο cyprusviews.eu

Sunday 12 August 2012

Ταλιμπάν

Το όνειρον του κάθε σκοταδιστή που εν περιχαρακωμένος μεσα σε ατράνταχτες ιδεολογικές βεβαιότητες :


Αυτοβούλως γραμμένον στο μαθητικόν τετράδιον αγωνιστή της ΕΟΚΑ, τζιαι περήφανα εκτεθειμένον στο Μουσείον Αγώνος.

Sunday 5 August 2012

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, οικονομία

Ο άνθρωπος ο οποίος εδήλωσεν ότι οι άστεγοι της Ευρώπης εν ναρκομανείς τζιαι αλκοολικοί, εκέντησεν πάλαι. Εδήλωσεν σήμερα στην Καθημερινήν: 

"Δυστυχώς ανέλαβαν τη διακυβέρνηση του τόπου άτομα των οποίων η πολιτική φιλοσοφία δεν αντιλαμβάνεται πώς λειτουργεί η ελεύθερη οικονομία. Είναι σαν να ζητάς από έναν χότζα να λειτουργήσει στην εκκλησία της Φανερωμένης. Αυτές τις ιδεολογικές αντιλήψεις και αγκυλώσεις πληρώνει σήμερα η Κύπρος." 

Δηλαδής κύριε Κασουλίδη μου, η εκκλησιά της Φανερωμένης εν το κράτος, τζιαι τούτος που θα έπρεπεν να αναλαμβάνει την διακυβέρνησην του ναν ελληορθόδοξος χριστιανός παπάς, διότι αν είσαι αλλόθρησκος χότζιας (βλέπε αριστερός), εν ιμπορείς να καταλάβεις πως λειτουργεί η ελεύθερη οικονομία. Πες μας τα ξεκάθαρα σιόρ τζιείνα που θέλεις να πεις! Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, (νεοφιλελεύθερη) οικονομία.